Appel in St. Vincent de Paul
Montlieu la Garde, 28 Augustus, Dag 34 van de Mars op Brussel, vanuit St. Vincent de Paul naar Montlieu, 42 km.
Beste mensen,
Tot nu toe heb ik mezelf beperkt tot wandelen en verslaggeving. Ik heb me nog niet gemoeid met de organisatie van de mars. Ik heb gewacht tot de mars zo’n warboel was zodat mensen het me zouden vragen [Noot van der vertaler: Onze redacteur in de mars is zeer actief geweest in de Commissie Communicatie op de Puerta del Sol in Madrid]. Dus zaten we gisteren samenzweerderig samen in de plaatselijke McDonald’s, de enige plek met een internetverbinding. De interne vergadering werkt niet… onze kleine junta speelde met de gedachte zelf het roer in handen te nemen. Vanzelfsprekend wilden we niet ingaan tegen de principes van de beweging, want er is ook een concept van ‘vrijheid van actie’, en dat kan je zover uitrekken als je wil.
Het draaide anders uit deze morgen. Doortastende ingrepen waren overbodig geworden. De nacht had raad gebracht. Alsof we voelden dat er iets moest gedaan worden, de discipline was teruggekeerd, de spirit was er weer om vooruit te gaan, te marcheren. Ik dank dat de regen in Bordeaux ons terug samen heeft gebracht. De regen heeft ook de hippies afgeschrikt, en dat is een goede zaak. De overblijvende groep was vast besloten om deze mars tot een goed einde te brengen.
We vertrokken rond acht uur vanmorgen. De route die de avond voordien was vastgelegd was de langste tot nu toe. Een volledige marathon. Twaalf uur na ons vertrek kwamen we aan. We bleven gans de tijd in groep. Bijna iedereen stapte mee. De bevoorrading onderweg liep perfect en ondanks de zotte afstand, was het een schitterende wandeling.
In de mist staken we de Dordogne over . En terwijl we over de brug liepen trok de mist op, kwam de zon te voorschijn en lag de oostelijke oever van de rijvier te blinken in al zijn glorie. Een goed teken. We zullen in Parijs aankomen, we zullen Brussel bereiken en we zullen sterk zijn. Alles bij elkaar zijn we de pijlpunt van de revolutie, en daarvan zijn we ons bewust.
Het is een groot avontuur, bese mensen. Lange marsen zijn niet nieuw, er waren vroeger zowel militaire als civiele marsen. Maar we zijn anders. Wij hebben geen leider, alles is zelforganisatie. We zijn anarchisme in de praktijk, en we bewijzen dat het kan werken. Niet enkel in een acampada [pleinbezetting] maar ook tijdens een mars met al zijn praktische en sociale problemen.
Vandaag gebruikten we een kaart en dat was een fabuleuze verbetering. We namen de oude verlaten wegen op weg naar het Centrum van Frankrijk en we ontdekken een parallel structuur die leidt door een spook land.
Van zodra men autowegen is beginnen aanleggen, zijn de kleine dorpen in Frankrijk beginnen wegkwijnen. Vroeger kwam al het verkeer door deze dorpjes. bars en tavernes deden goede zaken. Vandaag kan je nog nauwelijks de oude wegwijzers, verbleekt door de zon, lezen. De vensterluiken zijn dicht, de daken vallen uit elkaar. Er is geen levende ziel in de straten en je kan kilometers wandelen zonder een auto tegen te komen.
Het laatste stuk loopt door dennenbossen. De weg lijkt oneindig maar het moreel is sterker dan de vermoeidheid. De bevoorrading brengt ons een warme maaltijd midden in de bossen. We voelen ons weer thuis.
We komen in Montlieu aan net voor zonsondergang. De toeristen zijn naar huis. Wij zijn terug de Mars op Brussel. Vandaag toonden we dat we karakter hadden. Ik ben fier op mijn revolutionaire broeders en zusters.
Auteur: Oscar Ten Hautten
Oorspronkelijke Engelstalige tekst
nie pleuen 