Op de radio hoorde ik de septemberverklaring en de discussie over hoe de overheid “een vangnet en geen hangmat” mag zijn. Ik heb het fijne van de verklaring opgezocht op krantensites. Die avond heb ik me in bad gelegd om eens goed onbedaarlijk te kunnen huilen. Ik heb gesnikt als een kind. Nu al kan ik soms niet naar de supermarkt en ik werk voltijds. Het gaat hier niet over de nieuwste iPhone, ik heb het over basisbehoeften.
Ik ben een alleenstaande mama. Mijn vierjarige zoon en ik wonen in een bescheiden huurhuis (geen tuin, wel een koertje) in de stad. Als het regent, kan je dat bij ons binnen horen door de gaten in het dak. Er is geen centrale verwarming en evenmin dubbele beglazing. Ik ben het soort moeder dat haar zoon leert eerder een dikkere trui aan te trekken dan de verwarming hoger…
View original post 1,200 more words
nie pleuen 